Objectives:
Cyberbezpieczeństwo stanowi jeden z kluczowych wymogów współczesnej cywilizacji, wynikający z dynamicznego rozwoju technologii informatycznych i ich obecności we wszystkich obszarach życia społecznego. Cyberataki należy postrzegać nie tylko jako formę przestępczości w środowisku cyfrowym, lecz także jako potencjalne narzędzie współczesnych działań wojennych i aktów terroryzmu. W przestrzeni wirtualnej, podobnie jak w świecie rzeczywistym, dochodzi do naruszeń prawa, co uzasadnia konieczność uwzględnienia problematyki cyberbezpieczeństwa w systemie oświaty.

Methods:
Analiza zagadnienia wskazuje na trzy zasadnicze płaszczyzny: organizacyjną, edukacyjną oraz wychowawczą. Po pierwsze, placówki oświatowe, korzystając z infrastruktury cyfrowej, muszą zapewnić odpowiednie zabezpieczenia technologiczne, obejmujące zarówno sprzęt, jak i oprogramowanie. Po drugie, w wymiarze edukacyjnym niezbędne jest podnoszenie kompetencji cyfrowych nauczycieli oraz przekazywanie uczniom wiedzy umożliwiającej bezpieczne funkcjonowanie w środowisku cyfrowym. Po trzecie, aspekt wychowawczy wymaga kształtowania postaw sprzyjających przestrzeganiu norm społecznych w cyberprzestrzeni.

Results:
W tym kontekście konieczna jest ocena, czy obowiązujące regulacje prawne zapewniają wystarczające podstawy do realizacji powyższych zadań przez administrację oświatową i dyrektorów szkół, a także analiza polityk publicznych oraz stopnia ich wdrożenia.

Conclusions:
Biorąc pod uwagę, że osiągnięcie cyberbezpieczeństwa jest procesem a nie uzyskaniem określonego stopnia ochrony, konieczny jest rozwój w każdej ze wskazanych płaszczyzn tego kompleksowego zagadnienia w oświacie.