Objectives:
Celem artykułu jest zidentyfikowanie, w jaki sposób zastosowanie sztucznej inteligencji w systemach cyberbezpieczeństwa może wzmacniać skuteczność strategii odstraszania, ze szczególnym uwzględnieniem trzech komponentów: odporności systemowej, procesu atrybucji oraz skoordynowanej odpowiedzi międzydomenowej. Podejście to opiera się na założeniu, że skuteczne odstraszanie nie wynika wyłącznie z posiadania zdolności ofensywnych, lecz z umiejętności ich odpowiedniego zakomunikowania, integracji z mechanizmami obronnymi oraz nadania im charakteru odstraszającego w percepcji przeciwnika.

Methods:
Artykuł opiera się na metodzie przeglądu literatury przedmiotu badań oraz studiach przypadków operacyjnych rozwiązań AI wdrażanych w środowisku cyberbezpieczeństwa. Zastosowano również analizę porównawczą strategii odstraszania w dokumentach sojuszniczych oraz opracowaniach eksperckich, a także przegląd aktualnej literatury teoretycznej w zakresie odstraszania cyfrowego, odporności i automatyzacji procesów decyzyjnych oraz raporty specjalistycznych think-tanków.

Results:
Wyniki badania wskazują, że integracja AI w systemach bezpieczeństwa cyfrowego zwiększa odporność, skraca czas reakcji, podnosi wiarygodność komunikatu odstraszającego i umożliwia dynamiczne zarządzanie eskalacją. Zwrócono jednak uwagę na ryzyka związane z automatyzacją decyzji i nieprzejrzystością algorytmów.

Conclusions:
Integracja narzędzi opartych na sztucznej inteligencji z systemami bezpieczeństwa cyfrowego stanowi istotny czynnik wzmacniający zdolność państw do odstraszania agresorów w środowisku informacyjnym. Kluczowym mechanizmem tego oddziaływania jest przyspieszenie i automatyzacja procesów wykrywania zagrożeń, zwiększenie dokładności atrybucji ataków oraz możliwość skoordynowanego i szybciej uruchamianego reagowania w wielu domenach jednocześnie: od infrastruktury informatycznej, przez przestrzeń informacyjną, po środki o charakterze gospodarczym czy militarnym.